هفته بیست و هشتم تو دل مامان

سلام بزرگ مرد کوچولوی مامان، این هفته نزدیک 910 گرم وزنته و 37.6 سانتي متر قدت. حالا دیگه می تونی چشمای نازت رو که مژه های بلندی ازش سبز شدن باز كنی و سرت رو به طرف هر نور ممتد و شديدي كه از بيرون بتابه برگردونی. لايه هاي چربي بدنت در حال شكل گيري هستند و تو رو براي زندگي بیرون از دل مامان آماده میکنن.

آلرژی مامان هم خیلی بهتر شده و دیگه از اون عطسه ها و آبریزش بینی شدید خبری نیست. یکی دو هفته گذشته، دل مامانی شده بود اندازه دل یه گنجشک کوچولو، جوری که اگه ١٠٠٠ تا محبت باباجون میشد ٩٩٩ تا فوری بغضم می گرفت و آروم آروم اشک از چشمام میچکید ولی مامانی چند روزیه هردومون حسابی بزرگ شدیم و بهونه نمی گیریم. با وجود اون دل نازکی، انگار که وجود تو بهم هورمون خنده و شادی تزریق کرده باشه، نمیدونم مامانی چقدر شادتر از گذشته ام، فکر کنم تو هم از تو دلم می بینی که مامانی مثل بچه ها چه از ته دل میخنده و تو هم باهام میخندی. فدای تو گل پسر نازم بشم.

هفته گذشته، باباجون برامون انار گیر آورد و تو اولین انار زندگیت رو نوش جان کردی. البته تا الان یک عالمه آب انار خورده بودی. دیگه به میوه ها و غذاهای ترش علاقه چندانی نداری و بدت نمیاد گهگداری مواد شیرین بخوری. هفته گذشته علاوه بر انار، کلی میوه خوشمزه دیگه (انبه، خربزه، طالبی، آلو، گلابی، سیب، موز و...) و یک عالمه شیرینی هم خوردی. روزی ٢ لیوان شیر رو حتما میخوری و مامان سعی میکنه که این مقدار رو حتما بیشتر کنه.